Persian,

Kot perski to jedna z najstarszych ras kotów na świecie. Dzięki swojemu usposobieniu i wyjątkowemu wyglądowi zawdzięcza swoją popularność. Persy są spokojne, przyjacielskie, a ich charakter można określić mianem flegmatycznego. Nie będą zatem odpowiadały osobom lubiącym koty bardzo aktywne i żywiołowe. Koty tej rasy nie przejawiają zachowań agresywnych i łatwo adaptuje się on do nowego otoczenia.

  • Kod EMS — PER
  • Kategoria — I
  • Pochodzenie: Iran
  • Długość życia: od 12 do 15 lat

Spis treści

kot perski

Wygląd kota perskiego

Kot rasy perskiej wielkością nie różni się znacznie od kota domowego. Średnio osiąga masę 6 kg, ale objętości dodaje mu bogata okrywa włosowa. Charakterystyczną cechą kota perskiego, oprócz jego bogatego futra jest również jego pyszczek. Nos kota jest krótki, szeroki i z dużymi nozdrzami. Głowa osadzona jest na krótkiej, masywnej szyi. W wyglądzie persa uwagę przyciągają duże, okrągłe, szeroko rozstawione oczy o wielu odmianach kolorystycznych (uzależnionych od barwy sierści). Uszy kota perskiego są nieduże, posiadają pędzelki włosów od wewnętrznej strony małżowiny. Tułów jest krępy, masywny, dobrze umięśniony, a łapy krótkie i dość szerokie z kępkami włosów rosnącymi między palcami. Ogon kotów perskich jest krótki, ale za to bardzo puszysty.

Umaszczenie kota perskiego

Kot perski jest rasą długowłosą, występującą w wielu odmianach barwnych (ponad 100!). Najpopularniejsze z nich to:

  • jednobarwne (czarny, niebieski, szary, kremowy – biały, liliowy, rudy)
  • dwubarwne,
  • colorpoint,
  • szylkretowe,
  • szynszylowe.

Z racji konieczności regularnej pielęgnacji okrywy włosowej pers wymaga odpowiedzialnego opiekuna, co dla wielu osób może być poważną wadą tej rasy.

Zdrowie i pielęgnacja kota perskiego

Kot perski w przeciwieństwie do innych ras ma skłonności do wielu chorób. Część z nich spowodowana jest wadami genetycznymi inną budową ich pyszczka.

Na co najczęściej choruje kot perski

Koty perskie, jak każda rasa mają predyspozycje do określonych chorób. Należy do nich:

  • PKD, czyli policystowatość nerek – choroba uwarunkowana genetycznie. Prowadzi ona do powstawania torbieli w nerkach, najczęściej w obu jednocześnie, zwykle w 3-10 roku życia. Początkowo przebiega bezobjawowo i doprowadza do niewydolności nerek. Policystowatości nerek nie leczy się; zwykle stosuje się terapię z użyciem płynów oraz terapię wspomagającą.
  • Koty perskie zapadają na chorobę serca, znaną jako przetrwały przewód Botalla. Na szczęście jest to choroba rzadka. Jeśli przewód Botalla nie zamknie się w ciągu 1- 2 dni po porodzie, dochodzi do przeciążenia serca lewego, zastoju płucnego i niedotlenienia. Objawy u kota początkowo mogą być niewidoczne do czasu powstania poważnych zmian w sercu, ale często objawem typowym jest tzw. szmer maszynowy. Stosowane jest leczenie chirurgiczne, które w większości przypadków jest bardzo skuteczne.
  • Kolejną z chorób serca jest kardiomiopatia przerostowa. Charakteryzuje się pogrubieniem ściany serca kota, co skutkuje jego nieprawidłową pracą. Prowadzi do zastoju krwi i obrzęku płuc, niezależnie od wieku. Postać łagodna nie wykazuje objawów latami, za to ostra powoduje niewydolność oddechową i chorobę zakrzepowo-zatorową. Rozpoznanie choroby jest możliwe dzięki RTG.
  • Persy mają skłonność do chorób oczu, wynikająca z ich umiejscowienia. Są to np. wrzody rogówki, które występują tylko powierzchownie (o ile są niepowikłane). Leczenie obejmuje zakrapianie oczu antybiotykami oraz stosowanie leków przeciwzapalnych.
  • Popularną patologią u persów są też tzw. pilobezoary, czyli kule włosowe tworzące się w przewodzie pokarmowym. Często można je wyczuć przez brzuch kota, usuwane są niestety wyłącznie chirurgicznie, dlatego tak ważna jest pielęgnacja okrywy włosowej.

Jak pielęgnować persy?

Niestety, kot perski przez swoją długą sierść jest rasą wymagającą starannej pielęgnacji – nie jest więc zwierzęciem odpowiednim dla osób z ograniczeniami czasowymi. Pielęgnacja powinna być skupiona przede wszystkim na sierści.

Nieakceptowalną dla wielu, ale dość oczywistą konsekwencją posiadania przez persa gęstej i długiej okrywy włosowej jest intensywne linienie sezonowe, kiedy to szczególnie należy stosować preparaty odkłaczające w postaci specjalnej, suchej karmy lub pasty. Wyczesywane sierści koniecznie jest minimum raz dziennie i powinno trwać każdorazowo po 15 minut. Jest to czynność konieczna, zapobiegająca tworzeniu się kołtunów i nadmiernemu gubieniu sierści na meblach, czy podłodze. Pers wymaga również kąpieli z częstotliwością ok. raz na miesiąc, co pomaga utrzymać okrywę włosową w dobrym stanie.

Oczy kotów perskich również wymagają częstych zabiegów pielęgnacyjnych. Ich płytkie osadzenie powoduje niedrożność kanalików nosowo – łzowych.

Żywienie — jaka karma dla kota perskiego?

Nie jest szczególnie odbiegające od podstawowych zasad żywienia kotów. Dla kotów perskich warto wybrać takie pożywienie, które korzystnie wpłynie na stan okrywy włosowej np. z biotyną. Pożądany jest też tran, witaminy z grupy B, cynk i miedź. Warto co jakiś czas, w okresie intensywnego linienia podać karmę z odkłaczaczem, co zapobiegnie przykrym dolegliwościom ze strony układu pokarmowego. Nieco innego żywienia wymagają kocięta – jest to karma opisana jako dla młodych kotów. Należy też zwracać uwagę, że zapotrzebowanie zmienia się wraz z wiekiem, zatem kotom starszym również dobrze jest podawać karmę dedykowaną dla nich. Kotom podaje się też karmę mokrą – może być ona urozmaiceniem, podawana na zmianę z suchą, bądź z nią wymieszana. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że niewskazane jest podawanie głównie mokrej karmy, ponieważ przez brak konieczności gryzienia sprzyja odkładaniu się kamienia nazębnego. Pamiętajmy, że koty są wyłącznie mięsożerne — im więcej mięsa w diecie —, tym lepiej.

Charakter kota perskiego

Koty perskie są otwarte, przywiązują się do swoich właścicieli, często szukając kontaktu z człowiekiem. Mimo że stronią od nadmiernych pieszczot, lubią być w centrum zainteresowania. Koty perskie są wolne od uciążliwych zachowań. Rzadko miauczą, jednocześnie nie mruczą bez powodu. Są inteligentne, potrafią być również dość uparte. Kot nie jest problematyczny w podróżach i tymczasowych zmianach. Kot perski sprawia wrażenie zwierzęcia dostojnego i zrównoważonego. Ulubioną czynnością kotów tej rasy jest wylegiwanie się w spokojnym miejscu.

Historia rasy perskiej

Pierwotny kot perski pochodzi z terenu obecnego Iranu, jest protoplastą obecnych persów pochodzących prawdopodobnie z Rosji. Wcześniej określane były jako ‘koty angora’, a nazwa ‘pers’ zaczęła funkcjonować dopiero ok. XX wieku. Wyznaczniki i standard rasy wielokrotnie zmieniały się z czasem, aż do powstania kota perskiego, którego znamy obecnie. Dawniej hodowla tej rasy skupiała się głównie na wyglądzie, na szczęście dziś hodowcy na pierwszym miejscu stawiają dobro zwierząt, nie próbując doprowadzić do ekstremalnego wyglądu kosztem zdrowia.

Ciekawostki o kocie perskim

  • Kot perski jest obecnie jedną z najpopularniejszych ras świata.
  • Obecny kot perski prawdopodobnie nie jest związany z kotem z Bliskiego Wschodu, ponieważ na skutek hodowli utracił swoje pierwotne pochodzenie.
  • Hodowcy usiłują wyhodować miniaturkę kota perskiego, gdzie każdy hodowca ustala własne standardy wymiarów swoich kotów.

Ile kosztuje kot perski?

Rasa nie jest ciężka do zdobycia w Polsce. Cena kota z rodowodem z hodowli kotów perskich może sięgnąć od 1500 do 3000 złotych.

Wady i zalety kota perskiego

Zalety
  • Kot perski ma łagodne i spokojne usposobienie
  • Persowi nie przeszkadza samotność, więc jest odpowiednim kotem dla osoby przebywającej dużo poza domem.
  • Uwielbia zabawy i pieszczoty zarówno z dziećmi jak i dorosłymi.
Wady
  • Konieczność odpowiedniej i czasochłonnej pielęgnacji długiej sierści.
We will be happy to hear your thoughts

Dodaj Odpowiedź

ZooCena.pl
Logo