Pies św. Bernarda, St. Bernhardshund, Bernhardiner, bernard
Bernardyn to rasa psa typu górskiego, należąca do największych i najcięższych. Bernardyn występuje w dwóch odmiana, zarówno krótko, jak i długowłosej. Jest bardzo rozpoznawalny. Wiele wskazuje, iż psy tej rasy pochodzą od rzymskich psów bojowych, które z kolei wywodzą się od doga tybetańskiego. Towarzysząc rzymskim legionom, dotarły do Szwajcarii. W popkulturze psy te kojarzą się z bohaterem górskich akcji ratunkowych, z przytroczoną do szyi beczułką. Mimo iż zazwyczaj są bardzo spokojne, mają w sobie pewne pokłady agresji, gdyż są przystosowane do stróżowania. Chętnie zaprzyjaźni się z innymi psami i zwierzętami.
Spis treści
Klasyfikacja FCI – nr wzorca: 61
- Grupa II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła
- Sekcja 2.2 – Molosowate
- Psy tej rasy nie podlegają próbom pracy.
- Pochodzenie: Szwajcaria
- Rozmiar: Duży (Ogromny)
- Długość życia: 8 do 10 lat
Wygląd
Ten ogromny pies robi imponujące wrażenie. Bernardyn jest rosły, mocny, krzepki i muskularny. Mimo to sylwetka psów tej rasy jest bardzo harmonijna, a spojrzenie jego jest bystre.
Głowa Bernardyna jest dobrze zarysowana i stanowi trochę ponad jedną trzecią wysokości w kłębie. Kufa zaś stanowi lekko ponad jedną trzecią długości całej głowy i jest jednakowej szerokości na całej swojej długości. Lekkie zmarszczki nad oczami dają się zaobserwować, szczególnie gdy pies wykazuje czymś zainteresowanie.
Bernardyn ma trójkątne uszy, które są średniej wielkości i mają lekko zaokrąglone zakończenia, a osadzone są wysoko i szeroko. Małżowiny ich są miękkie i owłosione.
Również średniej wielkości oczy są głęboko osadzone, a ich możliwy kolor to wszystko, między orzechowym a ciemnobrązowym. Powieki Bernardyna są zapigmentowane.
Dwie odmiany Bernardynów to odmiana krótkowłosa oraz długowłosa. Odmiana krótkowłosa (oryginalnie Stockhaar) ma włos przylegający, gęsty oraz twardy, z obfitym podszerstkiem i mocno owłosionym ogonem. Ta odmiana posiada również charakterystyczne portki i jest uważana za rzadką.
Długowłosy Bernardyn powstał prawdopodobnie z krzyżowania z nowofundlandami. Ta odmiana zachowała większość część cech owłosienia Bernardyna krótkowłosego, ale jej włos okrywowy jest prosty i średniej długości. Oprócz tego, na przednich łapach mogą wystąpić pióra, a w okolicach zadka włos lubi być lekko pofalowany.
Sierść psa św. Bernarda może wystąpić w kilku wariantach. Dla psów z umaszczeniem łaciatym to przewaga bieli z dużymi i małymi czerwono-rudymi łatami. Dla psów z umaszczeniem płaszczowym to czerwono-rudy płaszcz na grzbiecie i słabiznach. Można też spotkać Bernardyny pręgowane na czerwono-rudo, umaszczone na brązowo-żółto, oraz z czarnym nalotem na tułowiu. Pożądanymi cechami umaszczenia jest ciemna oprawa głowy, biały kołnierz oraz ciemna maska.
Wielkość i waga
Wzorzec rasy FCI ustala zakres wysokości Bernardyna, jednak nie mówi nic o jego masie, która potrafi nawet przekroczyć 100 kg.
Wysokość w kłębie: Pies: 70 do 90 cm
Suka: 65 do 80 cm
Przybliżona waga: 64 do 120 kg
Zdrowie
Bernardyn jest mało odporny na wysokie temperatury, ze względu na swoje owłosienie. W okresie mocnego nasłonecznienia psu należy zapewnić dużą ilość wody, oraz miejsce odpoczynkowe w cieniu. Podczas gorących okresów, warto zrezygnować z południowych/popołudniowych spacerów i wyprowadzać psa tylko rano i późnym wieczorem.
Przedstawiciele tej rasy psów są z kolei odporne na niskie temperatury. To jedna z cech, przez które są wykorzystywane w ratownictwie górskim.
Nadmiar wysiłku fizycznego może niekorzystnie wpływać na zdrowie i rozwój szczeniąt. Należy wobec tego pozwolić małemu Bernardynowi dawkować ruch wedle własnych potrzeb.
Ogólnie Bernardyn jest to pies silny i odporny, jednak jak większość psów, wykazuje pewne tendencje do zapadania na niektóre choroby.
Na co najczęściej choruje Bernardyn?
Bernardyn ma predyspozycje do zapadania na poniższe schorzenia:
- Osteochondroza stawu ramiennego (OCD)
- Roszerzenie i skręt żołądka (zagrożenie dla życia)
- Dysplazja stawów biodrowych
- Ektropium
- Entropium
- Kardiomiopatia
- Podzastawkowe zwężenie ujścia aorty
- Ślinotok
- Stany zapalne uszu
- Zwyrodnienie kręgosłupa i stawów (starsze psy)
Jak pielęgnować Bernardyna?
Sierść tej rasy psów ma właściwości samooczyszczające, dlatego nie trzeba ich często czesać. W przypadku dorosłego psa, w zupełności wystarczy czesanie i szczotkowanie raz w tygodniu. Można wziąć pod uwagę codzienne czesanie w okresach linienia (dwa razy w roku).
W przypadku szczeniaków sprawa ma się trochę inaczej, gdyż zaleca się ich codzienne czesanie, pomagające im usunąć podszerstek.
Wzmożonej pielęgnacji wymaga za to sierść za uszami (Bernardyn długowłosy), same uszy, które są narażone na stany zapalne, oraz oczu (spojówki predysponowane do infekcji)
Żywienie – jaka karma dla Bernardyna?
Bernardyn rośnie bardzo szybko, a więc jego żywienie jest dosyć kosztowne. Posiłki warto rozdzielać na kilka mniejszych, żeby pies nie jadł na raz dużej ilości.
Dla szczeniąt warto wybrać dobrze zbilansowaną dietę dla ras olbrzymich, wzbogaconą o glukozaminę oraz chonroitynę.
Z racji na swój rozmiar, psy te na pewno ucieszą się ze specjalnej miski na podwyższeniu.
Charakter i zachowanie Bernardyna
Ten wspaniały towarzysz rodziny jest bardzo łagodny i przyjacielski. Oddany nie tylko właścicielowi, ale też i innym domownikom, z którymi potrzebuje bliskiego kontaktu. W domu nie wyróżnia nikogo. Przez swój spokojny charakter i umiarkowany temperament, bernardyn bez problemu zaprzyjaźni się zarówno z innymi zwierzętami w domu, jak i z obcymi zwierzętami, na spacerze, czy w odwiedzinach. Nie zaczepia innych psów i nie wszczyna bójek, chyba, że zostanie sprowokowany, w takim przypadku umie się bronić, chociaż z początku ignoruje przeciwnika.
Bernardyn, jeśli już szczeka, to bardzo głośno, niczym lew. Daje głos głównie w sytuacjach zagrożenia, oraz aby zniechęcić nieproszonych gości.
Ten inteligentny pies uczy się łatwo, a dodatkowo uwielbia zabawę, dlatego podczas wychowywania sprawdzą się metody pozytywne.
Bernardyn a dzieci
Pies św. Bernarda wręcz uwielbia dzieci, wobec których jest wyrozumiały i tolerancyjny. Zapewni całą masę zabawy szkrabom w każdym wieku, jednak z racji na swój olbrzymi rozmiar, warto, aby zabawa przebiegała pod okiem dorosłych.
Czy pies rasy Bernardyn nadaje się do bloku, domu, mieszkaniu, na wsi?
Bernardyn zdecydowanie nie nadaje się do mieszkania w bloku. Jego pokaźny rozmiar będzie na niewielkiej przestrzeni kłopotliwy nie tylko dna niego samego, ale też dla wszystkich domowników.
Bez względu jednak na to, gdzie zamieszka ten majestatyczny pies, potrzebuje on stały kontakt z człowiekiem, dlatego nie powinno się zostawiać samego na długi czas.
Historia rasy
Historia rasy bernardyn jest długa, a zaczyna się w starożytności. Pochodzi najprawdopodobniej od rzymskich psów bojowych, których to przodkiem był dog tybetański. Psy te trafiły na tereny dzisiejszej Szwajcarii (dolina Aosty, kanton Wallis, okolice Berna) z legionami rzymskimi, które wyruszyły na podbój Europy.
Krzyżówki z miejscową populacją psów spowodowały powstanie dwóch typów, lżejszego (od niego pochodzą prawdopodobnie psy pasterskie), oraz ciężkiego (nowofundlandy i bernardyny).
Archidiakon Aosty Bernard de Menton założył w około 960 r. klasztor i schronisko na Wielkiej Przełęczy w Alpach. Tam też w niedługim czasie pojawili się przodkowie bernardynów – krótkowłose psy wykorzystywane do stróżowania oraz ochrony przed napastnikami, zarówno tymi w postaci zwierząt, jak i ludzi. Wkrótce psy te zaczęły ratować ludzi z lawin.
Legenda głosi, że najsłynniejszy spośród tych psów – Barry – uratował aż 40 osób, by ostatecznie zostać zabity przez 41-szą.
W 1812 r. populacja psów została zdziesiątkowana. Nad Wielką Przełęczą przeszła wielka burza. Stado starano się odbudować, mała różnorodność genetyczna doprowadziła do zdegenerowania się rasy. Zakonnicy próbowali odwrócić zły los, wprowadzając do hodowli nowofundlandy, poprawiając kondycję psów oraz dając początek odmianie długowłosej. Nowa odmiana nie sprawdzała się w wysokich górach. Długa sierść zbierała śnieg, uniemożliwiając wysokogórską pracę. Odmiana ta przyjęła się za to w dolinach.
Od 1850 r. za hodowlę wziął się kynolog Heinrich Schumacher. Jego wytężona prawa doprowadziła do uznania bernardyna za rasę, którą nazwano psami św. Bernarda.
w 1887 r. w Zurychu został zatwierdzony pierwszy wzorzec rasy.
Ciekawostki o Bernardynie
- Pies Barry ma swój pomnik w Cimetière des Chiens, a jego ciało można zobaczyć w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie
- Bernardyn był bohaterem popularnego filmu pt. „Beethoven”
- Bernardyn bardzo „urósł” na przestrzeni lat. Kiedyś był wiele mniejszy niż obecnie.
Ile kosztuje Bernardyn?
Bernardyn zalicza się do jednych z największych psów na świecie, co nie pozostaje bez wpływu na jego cenę. Do tego jest całkiem popularny. W zależności od renomy hodowli, Bernardyn z rodowodem może nas kosztować: 2500 do 5000 zł.
Koszt jego miesięcznego utrzymania jest bardzo wysoki i oscyluje w granicach: 250 do 350 zł miesięcznie.
