Shiba inu (柴犬 Shibainu lub Shibaken)
Pies Shiba, choć jest prawdopodobnie najstarszą japońską rasą, wydaje się, że dopiero niedawno zagościł na dobre w świadomości europejskich miłośników psów. Jego internetowe wcielenie to Doge, czyli po polsku Pieseł. Jest bohaterem całej masy uroczych memów. Ten pochodzący z Dalekiego Wschodu szpic ma bardzo gęste i pluszowe futro. Silnie przywiązuje się do swojego pana, jednak nie okazuje chętnie swoich uczuć. Chcąc dominować, często ciężko przychodzi mu zaprzyjaźnianie się z innymi psa, a nawet zdarzy się, że zapoluje na mniejsze zwierzęta.
Spis treści
Klasyfikacja FCI – nr wzorca: 257
- Grupa V – Szpice i psy w typie pierwotnym
- Sekcja 5 – Szpice azjatyckie i rasy pokrewne
- Psy tej rasy nie podlegają próbom pracy.
- Pochodzenie: Japonia
- Rozmiar: Mały
- Długość życia: 13 do 16 lat
Wygląd
Trójkątne i wysoko postawione uszy psa rasy Shiba Inu zdradzają od razu jego myśliwski charakter. Gotowy do działania i czujny pies z Japonii ma bardzo wyczulone zmysły, dlatego też świetnie poradzi sobie jako stróż. Pies tej rasy podczas chodu jest bardzo elegancki i lekki, emanujący pewnością siebie. Ogon jego powinien zawijać się i w tej formie opierać na plecach, które to, jak i całe ciało, są bardzo dobrze umięśnione.
Futro psów tej rasy jest dosyć charakterystyczne. Dwuwarstwowa sierść składa się z chroniącego przed warunkami pogodowymi podszerstka, oraz włosa właściwego, zazwyczaj prostego, a rzadziej delikatnie falowanego o strukturze średnio twardej.
Umaszczenie Shiba Inu nie jest jednolite u wszystkich psów tej rasy. Najczęściej spotykanym kolorem jest sezam, czyli czarne i białe włosy, w równej proporcji. Oprócz tego występują też psy w kolorze czarnego sezamu, gdzie to czarny kolor sierści przeważa nad białym, oraz rudy, gdzie włos czerwonawy miesza się z czarnym. Według wzorca każdy rasowy Shiba musi posiadać białe włosie w charakterystycznych miejscach. Są to:
- policzki
- poniżej szczęki
- klatka piersiowa
- wnętrze ogona
- wnętrze kończyn
- boki pyska
- brzuch
- gardło
Bardzo charakterystyczny dla tej rasy psów element umaszczenia nazywa się Urajiro.
Wielkość i waga
Shiba inu jest psem małym, co zostało uwiecznione w jego, bowiem „shiba inu” po japońsku, to po prostu „mały pies”. Osiągając maksymalnie do 13 kg wagi, jest najmniejszym przedstawicielem wszystkich japońskich ras w klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Krynologicznej.
Według klasyfikacji FCI, psy tej rasy powinny mieścić się w następujących ramach.
Wysokość w kłębie: Psy: 40 cm
Suki: 37 cm
Przybliżona waga: Psy: 8 do 11 kg
Suki: 6,8 do 9 kg
Zdrowie
Pies Shiba może cieszyć się raczej dobrym zdrowiem. Z reguły jest długowieczny i odporny na choroby. W lecie nie powinien narzekać na wysokie temperatury, jednak należy pamiętać o odpowiednim nawadnianiu tego psa z japonii. W zimie, z kolei, przed pogodowym złem chroni go wspomniany już wcześniej podszerstek. Przez swoje łakomstwo Shiba inu wykazuje skłonności do tycia, co jest użyteczne podczas szkolenia, jednak karmienie tego psa musi być dobrze zaplanowane, w przeciwnym razie miskę będzie opróżniał, przy każdej możliwej okazji.
Na co najczęściej choruje Shiba Inu?
Jak wiekszość psów, ma predyspozycje genetyczne do pewnych chorób. W przypadku japończyka chodzi głównie o choroby oczu, takie jak:
- jaskra
- postępujący zanik siatkówki (PRA)
Oprócz tego, ta rasa psów japońskich ma skłonność do takich chorób jak:
- dysplazja stawów biodrowych
- zwichnięcie rzepki
- atopia
- niedoczynność tarczycy
Jak pielęgnować Shibę?
Pielęgnacja Shiby nie należy do bardzo wymagających. Mimo iż, pies ten nie lubi się kąpać, uwielbia samemu dbać o swoje futro. Niczym kot, potrafi całymi dniami wylizywać się na własny rachunek. Gęste futro skutecznie chroni skórę przed brudem i raczej nie zbiera błota, ani rzepów podczas spaceru. Wystarczy, jeśli ingerencja właściciela ograniczy się do wyczesywania piachu i kurzu z sierści przy pomocy grzebienia lub pudlówki.
Więcej pracy czeka nas tylko w okresach linienia, a więc dwa razy do roku, w okresach kilku tygodniowych. Wtedy to należy szczotkować psa dwa razy dziennie, a przed tą operacją, warto potraktować futerko odżywką antystatyczną.
Żywienie – jaka karma dla japońskiej Shiby?
Shiba inu nie powinien przysporzyć wielu problemów jeśli chodzi o karmienie. Warto jednak pamiętać, że z racji na swój charakter drapieżcy, Shiba najbardziej doceni karmę z jak największą ilością mięsa, a co za tym idzie, jak najmniejszą ilością zbóż. Część psów tej rasy wykazuje problemy z alergią i nietolerancją i w takich przypadkach trzeba wziąć pod uwagę podawanie Shibie karmy monobiałkowej, bezzbożowej, lub też skupić się na samodzielnie przygotowywanych posiłkach, ale tylko ze starannie dobranych składników.
Choć z natury są bardzo łakome, zdarzają się też bardziej wybredne psy. Shiba Inu z reguły nie ruszy jedzenia, które po prostu mu nie smakuje, nawet jeśli miałby to przepłacić głodówką.
W tym miejscu należy jeszcze raz przypomnieć o skłonnościach do tycia, z którymi często ma problem ta rasa. Rozsądnym pomysłem jest bieżące monitorowanie jego wagi i wydzielanie posiłków o konkretnych porach. Najlepiej nie zostawiać w misce żadnego jedzenia „na zaś”.
Zaleca się, aby ten mały pies poszedł na spacer przed posiłkiem, gdyż po sytym posiłku, należy mu się chwila odpoczynku.
Charakter i zachowanie Shiby Inu
Jak przystało na prawdziwego łowcę, ten pies z japonii jest inteligentny i pewny siebie. Dodatkowo jest bardzo niezależy i niespecjalnie lubi się podporządkowywać. Z natury Shiba Inu jest nieufny wobec obcych i zwierząt, mimo to nie szczeka bez powodu. Te cechy czynią z niego dobrego psa stróżującego.
Mimo tych wszystkich cech odpowiednio uczony od szczenięcia Shiba bez problemu odnajdzie swoje miejsce w grupie i zaprzyjaźni się zarówno z innymi zwierzętami, jak i z ludźmi. Pozyskanie przyjaciela w Shibie to gwarancja lojalności i bratniej duszy o bardzo życzliwym usposobieniu.
Shibę da się poznać jako bardzo spokojnego i uważnego psa. Na spacerze i podczas wycieczki z psem możemy liczyć na niestrudzonego kompana, pełnego wigoru i zapału, a po zakończonych wojażach, na ciepłego i wyrozumiałego towarzysza odpoczynku.
Shiba Inu a dzieci
Shiby bardzo kochają dzieci, do których mocno i szybko się przywiązuje (tak samo, jak i do całej rodziny), jednak i ten kijek ma dwa końce. Pies najlepiej dogada się z dziećmi, które są już na tyle duże (12-13 lat), by znać podstawy rozsądnej zabawy z psem. Rolą właścicieli jest wiedzieć, że wychowanie psa pod kątem dzieci jest bardzo ważne, tak samo jak wychowanie dzieci pod kątem psa. Dziecko musi zrozumieć, że dla psa krzyk, hałas i wieczna bieganina to nie zawsze najlepsza możliwa zabawa. Bardziej wrażliwe Shiby prędko uciekną do ciemnych zakamarków domu, czy ogrodu, by wrócić, gdy najbardziej aktywne dzieci w końcu trochę „wyluzują”.
Czy pies rasy Shiba Inu nadaje się do bloku, domu, mieszkaniu, na wsi?
Ta rasa psów wykorzystywanych w polowaniach wywodzi się z górzystych terenów Japonii, co może nam sporo powiedzieć o jej potrzebach ruchowych. Shiba tych potrzeb ma dużo i brak ruchu może spowodować niejedno tornado w naszym mieszkaniu. Nie mając wielkiej motywacji do chodzenia na długie i wyczerpujące spacery, właściciele mieszkań powinni rozważyć wybór mniej wymagającego ruchu psa.
Historia rasy
Pierwotne środowisko Shiby to górzyste tereny brzegu Morza Japońskiego. Polowały zarówno na ptaki i małe zwierzęta, jak i na duże sztuki w postaci niedźwiedzi i jeleniów. Psy Shiba różniły się nieznacznie miedzy sobą, w zależności od dokładnego miejsca pochodzenia.
Lata 1868-1912 to czas, w którym do Japonii przywożono z Anglii bardzo dużo psów, takich jak angielskie pointery i setery. Wtedy to też myślistwo w Japonii urosło do rangi sportu. Shiba Inu padło ofiarą krzyżowania z zamorskimi rasami i tak już w latach 1912-1926, czyste rasowo Shiby stały się rzadkością, występującą głównie na obszarach swojego pierwotnego pochodzenia.
Zjawisko to spowodowało, że w zachowanie i przedłużenie tej pięknej i inteligentnej rasy zaangażowała się cała masa ludzi, zarówno ze świata myśliwskiego, jak i naukowego. Proces ratowania rasy ruszył na dobre w 1928 roku, a już w 1934 nastąpiło ostateczne ujednolicenie wzorca.
Prawdopodobnie ze względu na swoją urodę, fotogeniczność i miejsce w popkulturze (nie tylko japońskiej), w 1937 roku Shiba Inu uzyskał tytuł „pomnika przyrody”, co nie wyhamowało ambicji i jeszcze przez kolejne dekady rasa była sukcesywnie udoskonalana.
Ciekawostki o Shibie
- bohater popularnych memów (Doge/Pieseł)
- Inu to po japońsku pies
- Shiba to najmniejsza japońska rasa rodzima
- Najpopularniejszy pies w Japonii
- II wojna światowa niemal doprowadziła do zagłady rasy Shiba Inu
- koci charakter (trudność w wyszkoleniu, czystość)
Ile kosztuje Shiba Inu?
Ta rasa psów, mimo że nie najłatwiejsza, zdobywa stale rosnącą popularność. W zależności od renomy hodowli, lub stowarzyszenia, cena którą przyjdzie nam zapłacić za Shibę z rodowodem to: 3000 do 5000 zł, a w niektórych przypadkach nawet do 7000 zł.
Miesięczny koszt utrzymania tego małego pupila nie jest duży i oscyluje w granicach 100 zł miesięcznie.
