Mastino Napoletano
Ten włoski mastif to bardzo dużo i krępy, choć spokojny i łagodny pies. Posiada bardzo charakterystyczne fałdy grubej, luźnej skóry. Jest wspaniałym stróżem, gdyż nigdy nie unosi się, póki nie ma takiej potrzeby. Mastif neapolitański to także wspaniały towarzysz i opiekun dzieci, które otacza swoją troską. Psy w tym typie występowały w okolicach Neapolu od bardzo dawna, jednak rasa jest relatywnie nowa, gdyż pierwsza oficjalna prezentacja mastifa neapolitańskiego odbyła się w 1914 roku w Mediolanie.
Spis treści
Klasyfikacja FCI – nr wzorca: 197
- Grupa II -Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła
- Sekcja 2 – Molosy typu mastyfa
- Psy tej rasy nie podlegają próbom pracy.
- Pochodzenie: Włochy
- Rozmiar: Duży
- Długość życia: 8 do 10 lat
Wygląd
Z racji swoich niezwykle pokaźnych rozmiarów, ciężko obok mastifa neapolitańskiego przejść obojętnie. Pies ten budzi respekt i emanuje majestatem. Kształt sylwetki mastifa wpisuje się w prostokąt. Jego głowa jest krótka, ale masywna i bardzo pofałdowana. Najmocniej zaznaczona fałda to ta idąca od zewnętrznego kąta oka do kąta wargowego. Krótka, bardzo szeroka kufa stanowi tylko połowę długości, płaskiej między uszami czaszki. Mastif neapolitański ma duży nos z szeroko rozwartymi nozdrzami, ustawiony w linii kufy (nie może wystawać przed fafle).
Te właśnie charakterystyczne fafle są tworzone przez grube i mięsiste wargi, które, patrząc od przodu, wyglądają jak odwrócona litera „V”. Mastino napoletano ma do dyspozycji komplet białych, dobrze rozwiniętych zębów możliwie ustawionych zarówno w zgryzie cęgowym, jak i nożycowym.
Oczy są szeroko rozstawione na froncie czaszki. Okrągłe te oczy są w kolorze ciemniejszym od sierści i staje się tym jaśniejsze, im jaśniejsza jest ta sierść. Małe, jak na tak dużego psa uszy mają trójkątny kształt i wiszą, przylegając do policzków. Niekiedy przycinane, by uzyskać kształt trójkąta równobocznego.
Na krótkiej, ale dobrze umięśnionej szyi skóra też jest bardzo luźna i tworzy podwójne, bardzo wyraźnie rozdzielone podgardle, sięgające od żuchwy do połowy długości szyi. Charakterystyczna, gruba skóra jest luźna na całym ciele, nie tylko na czaszce i szyi.
Mastif neapolitański ma tułów szeroki i prosty, harmonijnie przechodzący w partię lędźwiową, pojemną klatkę piersiową i dobrze wysklepione żebra.
Pies tej rasy ma gruby u nasady, ale zwężający się ogon. W spoczynku wisi, przypominając szablę, a poziomuje się w ruchu lub nawet wychodzi nad górną linię grzbietu.
Zarówno przednie jak i tylne kończyny mastifa neapolitańskiego mają mocny kościec i siłę proporcjonalną do wielkości psa.
Sierść mastifa z Neapolu jest krótka, szorstka, twarda oraz gęsta. Powinna mięć równą długość na całym ciele, nie przekraczającą 1,5 cm. Umaszczenie jest dopuszczalne w wielu typach:
- szary
- ołowiano-szary
- czarny
- brązowy
- płowy
- intensywnie płowy (czerwień jelenia)
- orzechowe
- gołębie (jasnoszare)
- izabelowate
Dodatkowo wszystkie te kolory mogą być pręgowane. Czasami występują białe znaczenia na końcach palców i na piersi.
Wielkość i waga
Mastif neapolitański jest bardzo dużym psem, co widać w liczbach.
Według klasyfikacji FCI, psy tej rasy powinny mieścić się w następujących ramach.
Wysokość w kłębie: Psy: 65 do 75 cm
Suki: 60 do 68 cm
Przybliżona waga: Psy: 60 do 70 kg
Suki: 50 do 60 kg
Zdrowie
Mastif neapolitański, jak i inne duże psy, jest narażony na szereg dolegliwości związanych ze swoim rozmiarem, poza tym, średnio radzi sobie ze skrajnymi warunkami atmosferycznymi. Pies tej rasy nie lubi nadmiernej wilgoci oraz przeciągów. Z paroma stopniami poniżej zera mastif sobie poradzi, ale większe mrozy to już dla niego problem. Podczas upałów zaś, ulubionym zajęciem psów tej rasy jest sen. Należy zapewnić im zacienione miejsce do spania i dostęp do świeżej wody.
Na co najczęściej choruje mastif neapolitański?
- dysplazja stawów biodrowych (wymagane dobre wyniki prześwietleniowe dla uzyskania uprawnień hodowlanych)
- dysplazja stawów łokciowych
- kulawizna (okres dorastania)
- rozszerzenie i skręt żołądka
- kardiomiopatia rozstrzeniowa
- alergie skórne
- stany zapalne skóry
Mastif neapolitański ma bardzo wrażliwe oczy i są one podatne na szereg dolegliwości:
- entropium (często wymaga korekty chirurgicznej)
- ektropium
- wypadanie gruczołu trzeciej powieki (wiśniowe oko)
- zespół suchego oka
Jak pielęgnować mastifa neapolitańskiego?
Ten duży, krótkowłosy pies nie wymaga dużych nakładów pracy do jego pielęgnacji. Linieje w zależności od warunków, w których żyje. Te, spędzające dużo czasu na zewnątrz, będą liniały raz w roku (późna wiosna), a te bardziej domatorskie gubią małe ilości sierści przez cały rok, jednak nie są uciążliwe w sprzątaniu.
Czesanie metalowym zgrzebłem raz w tygodniu oraz przetarcie wilgotnym ręcznikiem powinno wystarczyć. Tylko w okresie intensywnego linienia warto to robić częściej.
W kąpieli dobrze sprawdzi szampon dla psów krótkowłosych, a od czasu do czasu warto zastosować kosmetyki lecznicze.
Regularna pielęgnacja mastifa neapolitańskiego to zdecydowanie kontrola fałd skóry, gdzie mogą tworzyć się stany zapalne. Kolejny czuły punkt psa, a więc oczy, powinny być sprawdzane codziennie, a w razie potrzeby przemywane specjalnymi preparatami.
Mastif neapolitański może czasami mieć problemy z pojawiającymi się modzelami, czyli zgrubieniami skóry na stawach łokciowych i skokowych. W momencie pojawienia się ropnej wydzieliny należy rozpocząć leczenie.
Skracanie pazurów oraz dbanie o uszy również powinno znaleźć miejsce w pielęgnacyjnej rutynie, jak w przypadku każdego innego psa.
Żywienie – jaka karma dla mastifa neapolitańskiego?
Psy tej rasy są duże, wobec tego potrzebują dużo pokarmu i to najlepiej dobrej jakości, windując koszty utrzymania. Niezwykle ważne jest odpowiednie żywienie w wieku szczenięcym, gdyż zaniedbania w tym okresie będą rzucały się cieniem na całe życie psa.
W przypadku zdecydowania się na karmę kupną powinniśmy wybierać wysokogatunkową karmę przeznaczoną dla ras olbrzymich z dodatkami glukozaminy i chondroityny.
Dieta domowa również powinna być suplementowana dodatkami wapniowo-witaminowymi, wspierającymi pracę stawów, co zalecają lekarze weterynarii.
Aby zminimalizować ryzyko rozszerzenia i skrętu żołądka, mastif neapolitański powinien jeść dwa razy dziennie i mieć zapewniony długi odpoczynek po posiłku.
Charakter i zachowanie rasy mastif neapolitański
Ten duży pies to szczery przyjaciel całej rodziny, potrafiący ze swoją czułością być nawet czasami nadgorliwy. Domaga się uwagi i pieszczot od domowników, interferując często z ich innymi zajęciami.
Mastif neapolitański jest psem bardzo spokojnym, mimo to spisuje się wspaniale jako stróż. Nawet drzemiąc całymi godzinami, jest pod kontrolą całej sytuacji i reaguje momentalnie na zagrożenie.
Ta jego zdolność wyłapywania zmian w otoczeniu i interpretowaniu zagrożenie jest oznaką jego inteligencji. Naturalnie jest nieufny wobec obcych, ale staje się agresywny dopiero gdy jest ku temu bardzo dobra potrzeba. Od czasu do czasu może szczekać swoim silnym głosem, jednak z reguły jego wygląd i wielkość wystarczając w zupełności, aby zniechęcić intruza.
Mastino napoletano nie ma instynktu łowcy, jednak lubi czasami gonić małe zwierzęta po swoim terenie. Spełnia jednak w ten sposób swoją powinność dobrego stróża.
Olbrzym z Włoch podczas swojej pracy stróża jest niezależny i zawsze sam podejmuje decyzję, jednak w innym czasie jest to pies, który potrzebuje bliskiego kontaktu ze swoją rodziną i opiekunem. Mastif neapolitański nie najlepiej radzi sobie z samotnością, nie lubi czuć się wykluczony, a skrajna samotność objawi się w końcu lękiem separacyjnym, a nawet agresją, czy niszczeniem domowych przedmiotów.
Neapolitański mastif jest psem wymagającym w szkoleniu, które obowiązkowo trzeba zacząć jak najwcześniej. Niedoświadczona osoba powinna zastanowić się nad inną rasą. Duży pies nie do końca zdaje sobie sprawę ze swojej siły i może bardzo mocno szarpać smyczą. Wychowywanie powinno opierać się na metodach pozytywnych, gdyż mastif ten nie znosi brutalności, a związek z właścicielem musi opierać się na zaufaniu i szacunku. Należy również psa prawidłowo i ostrożnie socjalizować, gdyż z racji na swój stróżujący charakter może rzutować na jego skłonności do agresji wobec innych psów, którym lubi narzucać swoje zasady.
Mastif neapolitański dosyć szybko się męczy, dlatego nie potrzebuje bardzo dużo ruchu. Mimo iż krótkie, codzienne spacery nie powinny być nigdy pomijane. Pies musi stale zaspokajać swoje niewielkie potrzeby ruchowe, oraz większe potrzeby społeczne i zapachowe.
Mastif neapolitański a dzieci
Duży pies dobrze dogaduje się z dziećmi, wobec których jest cierpliwy i łagodny. Mimo to, z racji na swoje rozmiary, może nieumyślnie wyrządzić im krzywdę. Zabawa powinna przebiegać pod kontrolą ludzi dorosłych.
Czy pies rasy mastif neapolitański nadaje się do bloku, domu, mieszkaniu, na wsi?
Mastif neapolitański nie jest typem sportowca i w teorii mógłby żyć również na małej przestrzeni. Niestety jest trochę nieostrożny i zamaszysty, dlatego wyjątkowo mała przestrzeń może być uciążliwa nie tylko dla niego, ale i dla domowników.
Dodatkowo jego stróżujący charakter również lepiej sprawdzi się we wiejskim środowisku, jednak mastif nie powinien na stałe mieszkać na zewnątrz.
Historia rasy
Historia mastino napoletano zaczyna się już w starożytności, chociaż jako oficjalna rasa istnieje raptem od 100 lat z małym hakiem. Przodkami olbrzyma miały być ponoć molosy rzymskie, które do Imperium trafiły z Azji przez Grecję. Tego typu psy walczyły zarówno na arenach, jak i ramię w ramię z legionistami na polach bitew.
Wzmianki o psach w takim typie mastifa pochodzą już z I w. n.e.. Rzymski agronom Columella pisał o dużych, czarnych psach, których groźna sylwetka odstraszała nieproszonych gości za dnia, w nocy zaś mogły pozostawać niezauważone i atakować intruzów znienacka.
Kolejna wzmianka o mastifie neapolitańskim przypada dopiero na rok 1897, kiedy to o psie tym wspomniał dr Enrico Tecce opisując go jako „równającemu się całemu arsenałowi broni”. Mastif miał być godnym przeciwnikiem zarówno dla ludzi, jak i potężnych zwierząt jak niedźwiedzie i wilki. Mastino napoletano podobno towarzyszył członkom kamorry.
W 1914 roku na wystawie w Mediolanie pojawił się pierwszy oficjalny przedstawiciel rasy mastif neapolitański – Drago, jednak nie został oceniony przez sędziego, który uznał, że taka rasa w ogóle nie istnieje.
Pierwszy, ale niezatwierdzony wzorzec rasy powstał przed II wojną światową, a opracował go dr Soldati.
Po wojnie, w 1946 roku mastify znów pojawiły się na wystawie, tym razem w Neapolu i zainteresował się nimi Piero Scanziani, który zdecydował się odnaleźć występujące w okolicach Wezuwiusza osobniki i założyć hodowlę.
W 1949 r. z inicjatywy Piero zostało założone Stowarzyszenie Mastino Napoletano, które teraz nazywa się Stowarzyszeniem Miłośników Mastino Napoletano.
Z początku bardzo niejednolita rasa była udoskonalana, do czego w szczególności przyczynił się Mario Querci. Wzorzec rasy był systematycznie uzupełniany i modyfikowany i jego obecna wersja pochodzi z 1989 roku.
W Polsce, pierwszy mastif neapolitański pojawił się w 1980 roku. Sprowadził go z Węgier Wiesław Stodulny. Ten pies o imieniu Flavo Korisvarga trafił następnie do hodowli Molossos Zbigniewa Grabowskiego.
Ciekawostki o mastifie neapolitańskim
- mastino napoletano można doszukiwać się na rzeźbach nawet z 3000 r. p.n.e.
- psy w tym typie można było również spotkać w szeregach Aleksandra Wielkiego
Ile kosztuje mastif neapolitański?
W zależności od renomy hodowli, przeznaczenia, płci, kwota, jaką przyjdzie nam zapłacić, jest różna, ale wysoka. Cena psa z rodowodem rasy mastif neapolitański waha się w przedziale: 4000 do 5500 zł. Najwspanialsze osobniki mogą kosztować nawet 8000 zł.
Miesięczny koszt utrzymania tego olbrzyma jest wysoki i wynosi: około 300 zł miesięcznie. Koszta te mogą wzrosnąć, w zależności czy pies będzie bardziej, lub mniej podatny na choroby.
