Pirenejski pies górski
Chien de Montagne des Pyrénées, pyrenean mountain dog, great pyrenees, duży pies pirenejski, patou
Pirenejski pies górski, pochodzący z pasma górskiego na granicy Francji i Hiszpanii, jest duży, inteligentny i czuły wobec bliskich, a nieufny względem obcych. Porasta go piękne, grube i długie futro w kolorze białym. Wykazuje się sporą dozą niezależności, potrzebuje odpowiedzialnego opiekuna i dobrego szkolenia. Historycznie, wykorzystywany był do ochrony stad zwierząt, głównie pilnowania owiec. Mimo iż w dzisiejszych czasach spełnia też to zadanie (np. w Stanach Zjednoczonych), to pirenejski pies górski obecnie hodowany jest jako pies rodzinny.
Spis treści
Klasyfikacja FCI – nr wzorca: 137
- Grupa II- Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
- Sekcja 1 – Molosy typu górskiego
- Psy tej rasy nie podlegają próbom pracy.
- Pochodzenie: Francja
- Rozmiar: Duży
- Długość życia: 10 do 12 lat
Wygląd
Przedstawiciel rasy pirenejski pies górski to dużych rozmiarów zwierzę o mocnej budowie, imponującym wyglądzie i wrodzonej, niewymuszonej elegancji. Jest nieznacznie dłuższy, niż wysoki w kłębie, co sprawia, że wpisuje się w kształt prostokąta.
Głowa, w proporcji do reszty ciała, jest niezbyt duża i po bokach raczej płaska. Czaszka pirenejskiego psa górskiego jest tak szeroka, jak długa i lekko zaokrąglona w płaszczyźnie strzałkowej. Ma dobrze zaznaczony guz potyliczny, łagodny stop, a zarówno łuki brwiowe, jak i bruzda czołowa są raczej słabo rozwinięte. Nieznacznie krótsza od mózgoczaszki kufa zwęża się ku nosowi. Gdy patrzeć z góry, ma kształt tępo zakończonej litery V. Wzorzec rasy mówi, iż pirenejski pies górski powinien mieć zęby białe, zdrowe i kompletne ustawione w zgryzie nożycowym (siekacze żuchwy tuż za siekaczami szczęki). Toleruje się również zgryz cęgowy. Oczy ma pies małe, lekko skośne i w kształcie migdała. Są barwy brązowo bursztynowej i mają wyraz bardzo inteligentny i kontemplacyjny. Pies patrzy wzrokiem łagodnym i jakby rozmarzonym. Osadzone na wysokości oczu uszy mają kształt trójkąta. Są małe, zaokrąglone na końcach i wiszą płaski przy policzkach, choć unoszą się lekko w pobudzeniu.
Pirenejski pies górski ma mocną, raczej krótką szyję z nieznacznym podgardlem. Przechodzi w tułów o dobrze związanej górnej linii grzbietu i szerokim kłębie. Grzbiet ten jest długi i mocny, lędźwie zaś są średniej długości. Dobrze umięśniony zad jest lekko skośny, słabizna ledwo widoczna, a klatka piersiowa długa, szeroka, choć niezbyt głęboka. Nie powinna sięgać niżej, niż do łokcia.
Ogon pirenejskiego psa górskiego jest dobrze owłosiony i wygląda jak pióropusz. Sięga co najmniej stawy skokowego. W spoczynku noszony jest nisko, zaś w pobudzeniu wznosi się nad grzbiet i zakręca tak, by końcówką sięgnął grzbietu, tworząc koło. Na tak zakręcony ogon, mieszkańcy Pirenejów mówią „arrounder”.
Cechą charakterystyczną rasy pirenejski pies górski jest podwójny wilczy pazur występujący na tylnych łapach. Z przodu wilczy pazur może być pojedynczy lub również podwójny.
Sierść psów tej rasy jest obfita, całkiem długa, przylegająca i ma gęsty podszerstek. Najdłuższa jest na ogonie i wokół szyi, na której może lekko falować. Portki tworzące się na udach są z sierści gęstej, miękkiej i wełnistej.
Pirenejski pies górski umaszczony może być na biało lub biało z łatami w kolorze:
- szarym (wilczastym/borsuczym)
- bladożółtym
- pomarańczowym
Najbardziej pożądane są te w kolorze szarym. Mogą występować na głowie, uszach, nasadzie ogona i czasami na tułowiu.
Wielkość i waga
Wzorzec rasy FCI ustala zakres wysokości w kłębie psów rasy pirenejski pies górski w następujący sposób:
Wysokość w kłębie:
- Psy: 70 – 80 cm (+/- 2 cm)
- Suki: 65 – 75 cm (+/- 2 cm)
Wzorzec nie definiuje zakresów wagowych rasy, ale jest to około:
Waga:
- Psy: 50 – 54 kg
- Suki: 36 – 41 kg
Zdrowie
Zdrowie pirenejskiego psa górskiego jest bardzo dobre, chociaż całkowicie białe osobniki mogą mieć problem z pigmentacją nosa, powiek i z głuchotą.
Podwójny podszerstek psów tej rasy sprawia, iż są odporne na złe warunki atmosferyczne, ale nie znoszą zbyt dobrze upałów. W najcieplejsze dni należy zapewnić im schronienie od słońca i dostęp do świeżej wody.
Na co najczęściej choruje pirenejski pies górski?
- dysplazja biodrowa
- syndrom Wobblera (wrodzone wady szyi)
- rozszerzenie i skręt żołądka
- głuchota i zła pigmentacja nosa i powiem (całkowicie białe osobniki)
- polineuropatia
Jak pielęgnować pirenejskie psy górskie?
Sierść psów tej rasy wymaga wprawdzie starannej pielęgnacji, jednak nie jest ona czasochłonna. Cotygodniowe czesanie powinno wystarczyć, choć w okresie linienia należy robić to codziennie.
Poza czesaniem należy kontrolować i dbać o stan uszu, oczu, zębów oraz koniecznie przycinać wilcze pazury na tylnych łapach!
Żywienie – jaka karma dla rasy pirenejski pies górski?
Jak wszystkie duże rasy, pirenejski pies górski szybko rośnie, dlatego należy ściśle kontrolować jego dietę podczas pierwszych 2 lat życia i unikać przekarmiania psa.
Poza tym okresem ten mocno zbudowany pirenejczyk powinien mieć dietę dostosowaną do swojej wagi, stylu życia i wieku. Najlepszy będzie dla niego odpowiednio suplementowany pokarm przygotowywany w domu, chociaż zadowoli się także gotową karmą wysokiej jakości.
Charakter i zachowanie pirenejskich psów górskich
Pirenejczyk to dziś głównie pies towarzysz. Jego rodzina to dla niego to samo, co stado owiec. Trzeba o nią dbać i chronić. Przedstawiciele tej rasy psów są czułe, przyjazne i łagodne, choć są raczej niezależne i nie okazują uczuć bardzo często, mimo swojego ogromnego przywiązania.
Warto docenić spokój pirenejskiego psa górskiego. Gdy zaspokoimy wszystkie jego potrzeby ruchowe, to duże zwierzę będzie zawsze czujne i zrównoważone, a domowe przedmioty pozostaną bezpieczne. Pies ten również dobrze znosi samotność, mimo że na co dzień potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem.
Pirenejski pies górski to wspaniały pies stróżujący. Jest nieufny wobec obcych i bardzo odważny. Strzegąc swojej posesji, wykazuje determinację i przestraszy intruzów nie tylko swoim wyglądem, ale również, gdy tego potrzeba, zachowaniem. Szczeka na nich chętnie i głośno, zachowując na szczęście ciszę w innych okolicznościach.
Mimo iż charakter pirenejskiego psa górskiego nie przejawia instynktu łowieckiego, to przez swoją niezależną naturę, może czasami ruszyć w pogoń za małymi zwierzętami. Jeżeli będziemy wychodzić z psem na regularne, długie i ciekawe spacery (szczenię nie może być zbytnio przeciążane), nie trzeba będzie zbytnio martwić się o jego skłonność do ucieczek. Dorosły pirenejski pies górski jest niezmordowany i może nawet ciągnąć zaprzęg. W czasie I wojny światowej, psy tej rasy były wykorzystywane do ciągnięcia wozów artyleryjskich.
Inteligencja pirenejskiego psa górskiego jest nie od parady. To bystry pies, który umie się dostosować do sytuacji. Mimo to, rasa ta nie jest bardzo podatna na szkolenie, głównie przez swoją niezależność. Opiekun powinien wykazać się determinacją i rozpocząć szkolenie jak najwcześniej. Warto skoncentrować się na nauce chodzenia na smyczy oraz reagowania na komendy przywołania.
Pirenejczyk nie nadaje się raczej do życia z innymi zwierzętami domowymi, chyba że jest wychowywany z nimi od małego. Ze względu na swoją naturę, również wobec innych psów może wykazywać się agresją. Niezbędna jest jak najwcześniejsza socjalizacja pirenejskiego psa górskiego, aby choć w pewnym stopniu mógł tolerować obecność innych czworonogów.
Usposobienie psa pirenejskiego sprawia, iż zarówno osoby starsze, jak i niedoświadczone, nie powinny decydować się na wybór akurat tej rasy. Nawet doświadczony opiekun, ale o kanapowym stylu życia, może mieć problemy.
Pirenejski pies górski a dzieci
Pies pirenejski lubi zabawę i otacza dzieci opieką, chociaż z wiekiem staje się coraz bardziej spokojny pod tym względem. Z racji na rozmiary psa, rodzice, w szczególności ci, którzy posiadają małe dzieci, powinni uważać na to, jak przebiega zabawa. Warto również nasze pociechy nauczyć traktowania psiaka z szacunkiem. Nie można go ciągnąć za ogon, budzić, przeszkadzać podczas jedzenia i odpoczynku, dosiadać, ani robić tym podobnych rzeczy.
Czy pirenejski pies górski nadaje się do bloku, domu, mieszkania, na wsi?
Ten duży, wyhodowany w górach i na pastwiskach pies zupełnie nie nadaje się do życia w mieszkaniu. Potrzebuje on dużych przestrzeni i stałego kontaktu z naturą.
Historia rasy
Oczywiście, pirenejski pies górski pochodzi z Pirenejów. To pasmo górskie leży na granicy Francji i Hiszpanii. Jest to bardzo stara rasa, co potwierdzają skamieniałości datowane już na II tysiąclecie p.n.e.
Nie wiadomo do końca, skąd i jaką drogą przybyli przodkowie tych psów w Pireneje. Najbardziej prawdopodobnym strzałem jest Azja Mniejsza. Co ciekawe, tak jak po francuskiej stronie gór wykształcił się właśnie pirenejski pies pasterski, tak po hiszpańskiej jest to teraz mastif pirenejski.
Na przestrzeni lat, rasa ta była wszechstronnie użytkowana i ceniona, zarówno przez arystokrację, ludność chłopską, jak i rzezimieszków parających się kontrabandą. Ludwik XIV nadał w 1675 roku rasie tytuł Królewskiego Psa Francji.
Rybacy, którzy zabrali pirenejczyka na Nową Fundlandię i skrzyżowali go z czarnym retrieverem, dali początek nowofundlandowi.
Rasa jest bardzo popularna w Stanach Zjednoczonych, a trafiła tam w 1824 roku. Pierwszą parę przywiózł za ocean w 1824 roku markiz de La Fayette.
Pirenejski pies górski został po raz pierwszy zarejestrowany w brytyjskim Kennel Club i pokazany na wystawie w latach 1885 – 1886. Następnie powstał Klub Psa Pirenejskiego (CCP), mający na celu uratowanie rasy, której populacja drastycznie malała od połowy XIX wieku. Kolejny klub powstał w 1907 roku w Lourdes. Oba te klubu stworzyły swój własny wzorzec rasy.
Rasa stała się znów zagrożona po tym, jak używana była podczas I wojny światowej do transportu dział. Za jej odbudowę zabrał się Bernard Senac-Lagrange.
Ciekawostki o pirenejskim psie górskim
- Pirenejskiego psa górskiego można spotkać w książce pt. „Bella i Sebastian” autorstwa Cécile Aubry. Tym psem jest suczka Bella. Książka doczekała się filmowej oraz serialowej ekranizacji.
Ile kosztuje pirenejski pies górski?
Jak w przypadku wszystkich ras, cena tego wielkiego psa zależy od wieku, płci oraz od pochodzenia. Kwota, jaką przyjdzie nam zapłacić za psa rasy pirenejski pies górski z hodowli zarejestrowanej przez FCI to wydatek rzędu: 2500 – 3500 zł. Miesięczny koszt utrzymania psa wynosi około: 150 zł miesięcznie.
