Zoocena.pl • Rasy psów • Seter angielski

Rasy psówDla aktywnychŚrednieWielka BrytaniaWyżły

Seter angielski

Anna B

0

English setter, Laverack, lawerak

Seter angielski jest pięknym i uroczym, wszechstronnym psem o falistej sierści i wiszących uszach. Ma silny instynkt łowiecki, jest więc wspaniałym myśliwym, ale to także świetny pies do towarzystwa. Wobec rodziny, ludzi i zwierząt obdarzonych zaufaniem jest ciepły, serdeczny i posłuszny. Angażuje się bardzo w kontakt z człowiekiem. Jako wyżeł ma bardzo duże potrzeby ruchowe, jest to więc pies raczej dla ludzi aktywnych, prowadzących sportowy tryb życia. Charakter rasy, wybitne umiejętności podczas polowania, a także imponujący, elegancki wygląd sprawiają, że seter angielski jest przez wielu uważany za psa idealnego.

Spis treści

Klasyfikacja FCI – nr wzorca: 2

• Grupa VII- Wyżły
• Sekcja 2 – Wyżły brytyjskie. Seter.
• Psy tej rasy podlegają próbom pracy.
• Pochodzenie: Wielka Brytania
• Rozmiar: Średni
• Długość życia: 10 do 14 lat

Wygląd

Seter angielski to średniej wielkości pies o pięknych rysach oraz eleganckim wyglądzie i ruchach. Jego sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta. Długą i stosunkowo suchą głowę pies nosi wysoko. Czaszka jego jest sklepiona owalnie między uszami, bardzo pojemna, z dobrze zaznaczonym guzem potylicznym i stopem. Kufa o umiarkowanej głębokości zakończona jest raczej tępo. Długość powinna mieć równą długości czaszki, licząc od oczu do guza potylicznego. Nos setera angielskiego może być czarny, lub wątrobiany. Zależy to od ubarwienia psa. Nie bardzo obwisłe wargi skrywają szczęki mocne o prawie jednakowej długości. Pożądane kompletne uzębienie powinno ustawiać się w regularnym zgryzie nożycowym. Muszą być zęby osadzone prostopadle do szczęk. Seter angielski ma lśniące oczy o wyrazistym i łagodnym spojrzeniu. Preferowane są jak najciemniejsze w barwie od ciemnoorzechowego do ciemnobrązowego. Jaśniejsze oczy dopuszczalne jedynie u psów o umaszczeniu liver belton. Charakterystyczne uszy średniej długości są nisko osadzone i jak mówi wzorzec rasy „zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach”. Ma końce uszu aksamitne, których górna część jest porośnięta delikatnym, jedwabistym włosem.

Szyja nie ma zwisającego podgardla, jest dość długa, sucha i dobrze umięśniona. Wygina się łagodnie i łączy dość wyraźnie z głową. Umiarkowanej długości tułów ma grzbiet krótki i poziomy. Dobrze umięśnione, mocne i szerokie lędźwie są tylko lekko wysklepione. Klatka piersiowa jest o dobrym przedpiersiu i odpowiednio głęboka oraz szeroka. Żebra ma seter dobrze wysklepione, a ostatnie zachodzą daleko do tyłu.

Seter angielski ma ogon średniej długości, osadzony niemalże na poziomie grzbietu. Sięga maksymalnie do poziomu stawu skokowego, nie zadziera się, ani nie kręci. Powinien za to wyginać się lekko lub być szablasty. Włos na ogonie zwisa w formie długich, powiewnych kosmków. Pióra zaczynają się poniżej nasady ogona, wydłużają się przy środku i znów skracają ku końcowi. Włos na ogonie jest długi, miękki, lśniący, jedwabisty i falisty, nie powinien zaś być kędzierzawy.

Silne i dobrze rozwinięte kończyny przednie, oraz tylne zapewniają seterowi angielskiemu swobodne i wdzięczne chody, które sugerują jego szybkość oraz wytrzymałość. Stawy skokowe pracują swobodnie, co wskazuje na bardzo silną akcję tylnych kończyn.

Setery angielskie mają bardzo imponującą szatę. Włos jest długi i falisty, lecz nie kędzierzawy. Obfite frędzle występują na przednich i tylnych nogach. Sięgają do łap. Umaszczenie psów tej rasy jest również niczego sobie. Do opisu charakterystycznej, cętkowanej szaty setera angielskiego używa się terminu „belton”. Belton to wieś w Northumberlad, a termin stał się rozpowszechniony dzięki książce o psach tej rasy autorstwa Edwarda Laveracka, który miał ogromny wpływ na obecny wygląd rasy. Najlepiej, aby psy były drobno cętkowane, bez dużych, barwnych łat.

Dopuszczalne barwy szaty to:

• blue belton (czarno-białe)
• orange belton (pomarańczowo-białe)
• lemon belton (cytrynowo-białe)
• liver belton (wątrobiano-białe)
• blue belton z podpalaniem
• liver belton z podpalaniem

Wielkość i waga

Wzorzec rasy FCI ustala zakres wysokości w kłębie psów rasy seter angielski w następujący sposób:

Wysokość w kłębie:

• Psy: 65 – 68 cm
• Suki: 61 – 65 cm

Dokument nic nie mówi o wadze psów, ale jest to mniej więcej:

Waga:

• 25 – 36 kg

Zdrowie 

Seter angielski ma raczej dobre zdrowie. Chociaż, jak większość ruchliwych psów może cierpieć na dysplazję stawów biodrowych. Jest także, jak przystało na sprawnego psa myśliwskiego, bardzo wytrzymały i ciężko go zmęczyć.

Gdy temperatury zaczynają mocno spadać, seter wytwarza podszerstek, który zapewnia dodatkową ochronę podczas niskich temperatur. Upały toleruje nawet dobrze, ale podczas tych skrajnych należy unikać intensywnych aktywności, oraz zapewnić psu dostęp do zacienionego miejsca oraz świeżej wody.

Na co najczęściej choruje seter angielski?

• wrodzona głuchota
• dysplazja stawów biodrowych i łokciowych
• zapalenie ucha
• zapalenie skóry
• rak (w starszym wieku)

Jak pielęgnować setera angielskiego?

Domowy seter angielski nie jest wymagający w pielęgnacji. Wystarczy w miarę częste szczotkowanie, także po spacerach. Pies, przez swoją długą sierść, zbiera na spacerach błoto, szczególnie na piórach.

Psy wystawowe potrzebują dodatkowo kąpieli, oraz strzyżenia. W kontekście tego drugiego, warto skorzystać z pomocy fachowca.

Żywienie – jaka karma dla setera angielskiego?

Seter angielski ma świetny apetyt i raczej nie wybrzydza. Nie należy go przekarmiać. Dieta powinna być o średniej zawartości białka, dostosowana do wagi, wieku i trybu życia. Sprawdzi się zarówno wysokiej jakości gotowa karma, jak i taka przygotowywana w domu. Szykując własne posiłki, należy zadbać o suplementację preparatami wapniowo-witaminowymi.

Aby uniknąć skrętu żołądka psa, należy dzienną porcję dzielić na przynajmniej dwa posiłki, a po jedzeniu pozwolić zwierzęciu odpocząć.

Charakter i zachowanie setera angielskiego

Nazywany przez wielu psem idealnym, seter angielski jest zawsze ciepły i wesoły. Wobec opiekuna jest wierny i posłuszny, a względem rodziny i przyjaciół, zawsze przyjacielski i niezwykle towarzyski.

Dobre samopoczucie psa jest uzależnione od jego możliwości zabawy oraz ruchu. Do prawidłowego rozwoju potrzebuje zarówno uwagi pana, jak i ćwiczeń. Jest psem aktywnym, potrzebuje więc aktywnego właściciela! Codzienne spacery powinny być zarówno długie, jak i rozciągnięte na duże obszary. Z seterem angielskim można również jeździć na rowerze, czy wspólnie biegać (cani-cross).

Myśliwska natura sugeruje wysoką inteligencję psa rasy seter angielski i tak też jest w rzeczywistości. Szkoli się go bezproblemowo. W mig łapie, czego się od niego oczekuje. Mimo wszystko szkolenie musi być metodyczne i rozpoczęte możliwie jak najwcześniej, unikając tym sposobem rozwoju złych nawyków. Angol jest psem wrażliwym i nie znosi kar fizycznych. Szkolenie powinno być oparte na wzmacnianiu pozytywnym.

Wrażliwość i przywiązanie do rodziny sprawiają, że seter angielski źle znosi samotność. Powinien on być do niej przyzwyczajany już od szczeniaka. Zbyt długi czas w samotności i w nudzie może sprawić, że ten aktywny pies zacznie niszczyć domowe przedmioty, lub też intensywnie szczekać. A szczeka głośno i w miarę chętnie. Nie tylko w powyższych sytuacjach, ale też gdy jest podekscytowany, lub zagrożony.

Wobec obcych seter angielski zachowuje raczej obojętność i dystans. Jeśli jednak zaznajomi już się z zapachem jakiejś osoby, z łatwością nawiąże z nią kontakt. Agresywny raczej nie jest nigdy i w związku z tym jest raczej kiepskim stróżem. Jest też bardzo wrażliwy więc, zamiast stawać do walki, może rzucić się do ucieczki.

Jako rasowy pies myśliwski i tropiciel, seter angielski wykazuje duże skłonności do ucieczek. Gdy wyczuje interesujący trop, chętnie ruszy za nim w pogoń. Jest to niebezpieczne, gdyż może pozostawać wtedy nieczuły na inne bodźce i zagrożenia. Podczas szkolenia, największą uwagę należy zwrócić na naukę reagowania psa na przywołanie, a także by umiał zrezygnować z potencjalnej zdobyczy.

Angielskie Laverack (od nazwiska hodowcy), psy aktywne, towarzyskie i łatwo uczące się, są nawet niezłym wyborem nawet dla niedoświadczonych opiekunów. O ile oczywiście są oni w stanie poświęcić odpowiednio dużą ilość czasu, oraz sami są dobrze wysportowani. Czyni to setery angielskie raczej psami nienadającymi się dla osób starszych.

Seter angielski dogada się z kotem w zasadzie tylko, gdy żyje z nim pod jednym dachem od najmłodszych lat. Nawet wtedy może odezwać się jego instynkt łowiecki. Wyżły mają w swojej naturze skłonność do zastygania w bezruchu na widok kotów. Należy takiego zachowania psa oduczać, szczególnie, gdy dzieje się tak wobec kota mieszkającego z nim w tym samym domu.

Mimo, iż seter angielski z reguły i z natury dobrze dogaduje się z innymi psami, nie należy bagatelizować sprawy jego prawidłowej socjalizacji. Warto regularnie aranżować spotkania z innymi psami. Pozwoli to zadbać prawidłowy rozwój i umiejętność komunikacji setera angielskiego z innymi czworonogami.

Seter angielski a dzieci

Seter angielski wprost wspaniale odnajduje się w zabawie i w czasie spędzonym z dziećmi. Charakter rasy jest jakby do tego przystosowany. Pies jest czuły, delikatny i serdeczny. Oczywiście, jak wszystkie psy, również seter nie lubi, gdy traktuje się go przedmiotowo i nie szanuje jego potrzeb. Dzieci powinny wiedzieć, że pies to nie zabawka, oraz że gdy odpoczywa, to odpoczywa, a nie czeka, aż go ktoś szturchnie między żebra.

Czy seter angielski nadaje się do bloku, domu, mieszkania, na wsi?

Mimo iż seter angielski może przystosować się do życia w mieście, o ile będziemy rzetelnie spełniać jego wszystkie potrzeby ruchowe, nie jest to dla niego idealne środowisko. Zdecydowanie najlepiej odnajdzie się we wiejskim domu z dużym ogrodem.

Biorąc pod uwagę skłonności do ucieczek psów tej rasy, warto zwrócić uwagę na szczelność i wysokość ogrodzenia. Jeśli droga ucieczki będzie zbyt prosta, seter angielski z pewnością z niej skorzysta.

Warto pamiętać, że duży ogród nigdy nie zastąpi psu ciekawych i długich spacerów.

Historia rasy

Seter angielski pochodzi prawdopodobnie od psów wystawiających, posiadających frędzlowatą sierść, które już w średniowieczu pomagały sokolnikom w polowaniach. Takie psy występowały na terenach zamieszkiwanych przez Celtów: we Francji, w Irlandii, Szkocji, Niderlandach i w Niemczech.

Setery pochodzą od popularnego na Wyspach psa wystawiającego (legawy), który był zwany również sitting, lub setting spanielem. Seter pomagał w polowaniu na ptaki z siecią. Sygnalizował obecność ptaków w zaroślach, podchodząc do nich i zastygając w bezruchu. Człowiek wtedy podchodził do tych zarośli i nakrywał je siecią.

Wraz z wynalezieniem broni palnej, setery zaczęły spełniać funkcje psów myśliwskich. Wystawianie odbywało się teraz na odległość, a na rozkaz myśliwego psy miały wypłaszać zwierzynę.

W Walii, na początku XIX wieku bardzo popularnymi psami w tym typie były łaciate biało-czarne, biało-czekoladowe i biało-cytrynowe. Najbardziej znanym hodowcą był Edward Laverack, który jest uważany za ojca rasy. Jego pierwsza para psów to byli „Ponto” i „Old Moll”. W latach 80. XIX wieku dzięki umiejętnej selekcji dał początek linii psów zwanych później seterami angielskimi.

Ciekawostki o seterze angielskim

• Podczas gdy z reguły suki są bardziej łagodne od psów, u seterów jest odwrotnie. Samice są w tym przypadku dużo bardziej uparte i skłonne do dominacji.

Ile kosztuje seter angielski?

Cena każdego rasowego psa zależy od jego pochodzenia, płci i wieku. W tym przypadku cena, jaką trzeba zapłacić za psa rasy seter angielski z hodowli zarejestrowanej przez FCI to około: 2500 – 3500 zł.

Koszt utrzymania tego średniej wielkości, ale bardzo aktywnego psa i ogromnego głodomora to około: 150 – 250 zł miesięcznie.

Wady i zalety