Sznaucer monachijski, Sznaucer piwny, Riesenschnauzer
Sznaucer olbrzym to, co nie powinno dziwić, największy spośród wszystkich sznaucerów. Przy okazji, jest też w tej rodzinie najbardziej zrównoważony, z dziećmi bawi się w sposób bezpieczny. Pies rasy sznaucer olbrzym jest na tyle wszechstronny, że sprawdzi się zarówno jako pies do towarzystwa, sportowy oraz służbowy. W każdej z tych ról nie zabraknie mu odwagi i ciekawości, przez które przeziera wewnętrzny spokój, przezorność i wierność. Poza tym, wyróżnia się siłą, wytrwałością, odpornością i zdrowiem. Imponująca, szorstka sierść sznaucera olbrzyma może być czarna, lub w kolorze pieprz i sól, a nad oczami zobaczymy charakterystyczne, krzaczaste brwi.
Spis treści
Klasyfikacja FCI – nr wzorca: 181
- Grupa II- Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła
- Sekcja 1.1 – Pinczery
- Psy tej rasy podlegają próbom pracy.
- Pochodzenie: Niemcy
- Rozmiar: Duży
- Długość życia: 12 do 14 lat
Wygląd
Sznaucer olbrzym wzbudza respekt. Sprawia wrażenie mocnego i krępego, a jego charakter jest niewzruszony. Ma sylwetkę kwadratową, czyli że wysokość w kłębie jest niemal równa długości jego tułowia. Proporcja długości głowy do tułowie wynosi 1/2.
Czaszka tego sznaucera jest długa i mocna, ze słabo widoczną kością potyliczną. Wierz głowy ma płaski, pozbawiony zmarszczek. Linia jej profilu jest równoległa do linii grzbietu nosa. Obfite brwi sprawiają, że stop wydaje się znacznie bardziej wyraźny, niż jest w rzeczywistości. Kufa sznaucera olbrzyma ma kształt tępego klina o prostym grzbiecie. Nos jest zawsze czarny z bardzo dobrze rozwiniętą truflą. Pod również czarnymi, przylegającymi i suchymi wargami kryją się mocne szczęki z kompletnym uzębieniem ustawionym w równym i ścisłym zgryzie nożycowym. Mimo dobrze rozwiniętych ich mięśni, policzki nie są bardzo widoczne, nie zmieniają prostokątnego kształtu głowy. Średniej wielkości oczy sznaucera olbrzyma są średniej wielkość, skierowane do przodu i ciemne, a ich wyraz jest bardzo żywy. Powieki przylegają dobrze. Uszy wysoko osadzone są wiszące i w kształcie litery V. Swoją wewnętrzną krawędzią przylegają do policzków i kierują się do przodu w kierunku skroni. Łamią się jednakowo, byle nie ponad linią wierzchołka czaszki.
Sznaucer ten ma dobrze umięśnioną, mocną i suchą szyję. Wygina się szlachetnie, płynnie przechodząc w łopatki. Oddaje ona silny charakter psa i jest pozbawiona fałd. Górna linia tułowia opada delikatnie ku zadowi. Najwyższy punkt krótkiego i dobrze związanego grzbietu stanowi kłąb. Lędźwie olbrzym ma krótkie, głębokie i mocne, zad zaś lekko zaokrąglony, łagodnie przechodzący w nasadę ogona. Sznaucer ma umiarkowanie szeroką klatkę piersiową, owalną w przekroju i sięgającą łokcia, z wyraźnym przedpiersiem. Nie bardzo podciągnięta słabizna przechodzi zgrabnie od klatki do brzucha, a odległość od żeber do miednicy jest tak mała, że pies sprawia wrażenie krótkiego. Naturalny ogon powinien być, według wzorca, sierpowaty lub szablasty.
Zarówno przednie, jak i tylne kończyny ma sznaucer olbrzym proste, mocne, dobrze umięśnione i ustawione nie za blisko siebie. Gwarantują mu elastyczny, dziarski, swobodny i przestrzenny chód. Przednie kończyny powinny mieć jak najdłuższy wykrok. Prawidłowy napęd tylnych kończyn zapewnia dobry i sprężysty wykrok. Sznaucer stawia przednią i tylną nogę jednocześnie, a grzbiet, więzadła i stawy pozostają w ruchu stabilne.
Twarda, szorstka i gęsta sierść sznaucera olbrzyma składa się z gęstego podszerstka i nie za bardzo krótkiej okrywy, która przylega do ciała, podobnie jak skóra na całym ciele. Psy tej rasy mają charakterystyczną, nie za miękką brodę i krzaczaste brwi, które trochę przykrywają oczy.
Sznaucer olbrzym występuje w dwóch typach umaszczenia:
- czysto czarny z czarnym podszerstkiem
- pieprz i sól
Odmiana pieprz i sól powinna mieć maść o pośrednim odcieniu i jednolitym rozłożeniu, z szarym podszerskiem i dobrze pigmentowaną okrywą w kolorze pieprzu. Odcienie jakie są dozwolone to od ciemno szarego po srebrno szary. Ciemna maska powinna zawsze występować i harmonizować z barwą tułowia. Jasne znaczenia na głowie, kończynach i piersi są niepożądane.
Wielkość i waga
Wzorzec FCI ustala zakres wysokości w kłębie i wagi psów rasy husky syberyjski w następujący sposób:
Wysokość w kłębie:
- Psy: 60 – 70 cm
- Suki: 60 – 70 cm
Waga:
- Psy: 35 – 47 cm
- Suki: 35 – 47 cm
Zdrowie
Sznaucer olbrzym charakteryzuje się wytrzymałością i odpornością na skrajne warunki pogodowe. Jednak, gdy słońce świeci za mocno, nie należy wystawiać go nań na zbyt długi czas, oraz zapewnić mu dostęp do wody.
Psy tej rasy mają dobre zdrowie i nie są predysponowane do wielu chorób.
Na co najczęściej choruje sznaucer olbrzym?
- dysplazja stawów biodrowych
- dysplazja stawów łokciowych
- rozszerzenie i skręt żołądka
- choroby nowotworowe na starość
- ciąża urojona u suk
- alergie skórne
- stany zapalne uszu
Jak pielęgnować sznaucera olbrzyma?
Jeżeli nasz sznaucer ma wyglądać zgodnie ze wzorcem wystawowym, jego pielęgnacja jest skomplikowana i czasochłonna. W takim przypadku warto po prostu skorzystać z usług profesjonalisty. Poza tym niezbędne będzie regularne trymowanie. Trymowanie może sprawić, że sznaucer olbrzym, który linieje i tak nie za mocno, może w ogóle przestać linieć.
Jeżeli nie zależy nam na wystawowym szyku psów rasy sznaucer olbrzym, powinno wystarczyć cotygodniowe szczotkowanie, które utrzyma urodę oraz właściwości ochronne twardej sierści.
Żywienie – jaka karma dla sznaucera olbrzyma?
Sznaucer olbrzym nie jest wybredny i z reguły ma dobry apetyt. Wobec tego chętnie zje gotowe, suche karmy. Powinny jednak być one najwyższej jakości, przeznaczone dla dużych ras psów i zawierać dodatki chroniące i wspierające rozwój chrząstki stawowej. Mimo to, najlepsze będą dla niego posiłki przygotowane w domu, szczególnie na bazie surowego mięsa, warzyw i zbóż, które powinny być uzupełniane preparatami mineralnymi oraz wapniowo-witaminowymi.
Bez względu na jaką dietę się zdecydujemy, sznaucer olbrzym powinien mieć dzienną porcję jedzenia rozdzieloną na dwa, a nawet trzy posiłki. Oprócz tego, należy zagwarantować mu czas na odpoczynek po jedzeniu. Pozwoli to zmniejszyć ryzyko skrętu żołądka.
Charakter i zachowanie sznaucera olbrzyma
Z pozoru wyniosły sznaucer olbrzym jest w gruncie rzeczy bardzo lojalny i przywiązany do swoich najbliższych. Pies ten ma wesołe usposobienie, nielicujące trochę z jego silnym charakterem i poważnym wyglądem.
Jest zrównoważony, a jednocześnie bardzo dzielny i oddany, potrafi dostosować się do wielu sytuacji. Równowaga psychofizyczna, odporność, energia, a także inteligencja, którymi odznacza się ten pies, sprawiają, iż sznaucer olbrzym jest świetnym stróżem (jest z natury nieufny wobec obcych, a także nie szczeka bez powodu), psem służbowym, a także towarzyszem dnia codziennego. Kiedyś był też wykorzystywany do polowania na gryzonie, chociaż obecnie jego instynkt myśliwski jest bardzo mocno utemperowany.
Mimo swojego silnego przywiązania do właściciela sznaucer olbrzym jest psem niezależnym i raczej nie cierpi na lęk separacyjny. Jeżeli już w okresie szczenięcym jest przyzwyczajany do zostawania samemu, będzie dobrze znosił samotność. Jeżeli jednak samotność i nuda sięgną zenitu, może zabrać się za niszczenie domowych przedmiotów.
Szkolenie sznaucera może być łatwe, o ile będzie dobrze przemyślane. Pies ten bywa uparty i osoby niedoświadczone mogą mieć spore problemy z tym procesem, który będzie stanowił duże wyzwanie zarówno czasowe, jak i finansowe. W tym, czy w innym wypadku, sznaucer olbrzym powinien rozpocząć swoje szkolenie jak najwcześniej. Dodatkowo musi być ono pozbawione przemocy, zdecydowane, oparte na zaufaniu i szacunku.
Z jednej strony, pies ten nie jest typem drapieżnika i nie powinien wykazywać skłonności do ucieczek. Z drugiej zaś, ma ogromne pokłady energii. Jeśli więc nie wybiega się na kilku spacerach dziennie, może wyruszyć na taki spacer sam. Warto organizować mu aktywności, które będą go stymulować jego narządy zmysłów oraz intelekt. Regularnie trenowany w tym kierunku, sznaucer olbrzym poradzi sobie w wielu dyscyplinach sportowych.
Mimo iż sznaucer olbrzym ma usposobienie wręcz stworzone dla osób samotnych i starszych, te drugie, jeżeli nie są w stanie zaspokoić zapotrzebowania psa na ruch, powinny się zdecydować na mniejszą odmianę sznaucera.
Kontakt z kotami sznaucera olbrzyma może być utrudniony, gdyż bywa on porywczy. Jeżeli jednak zwierzęta znają się od młodości, będą w stanie się jakoś dogadać.
Kontakt z innymi psami jest z reguły bezproblemowy, o ile socjalizację rozpoczniemy już w wieku szczenięcym. Nawet gdy o to zadbamy, warto czujnym okiem obserwować psa podczas kontaktów i zabaw z innymi czworonogami.
Sznaucer olbrzym a dzieci
W prawdzie sznaucer olbrzym uwielbia zabawę z dziećmi, duże rozmiary oraz wesołość i energia sprawiają, że zabawa powinna być pod ciągłą kontrolą osób dorosłych.
Czy sznaucer olbrzym nadaje się do bloku, domu, mieszkania, na wsi?
Odporny i wytrzymały ten pies może żyć zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Oczywiście, najlepiej odnajdzie się żyjąc na wsi, w domu z ogrodem, którego przy okazji będzie mógł stróżować.
Jeżeli jednak zadbamy skrupulatnie o wszystkie jego potrzeby ruchowe, ten cierpliwy i zrównoważony pies może żyć również w mieszkaniu.
Historia rasy
Wszystkie odmiany sznaucera, a więc również olbrzym, wywodzą się od wiejskich psów żyjących od wieków na terenach południowych Niemiec i Szwajcarii. Psy te sprawdzały się w wielu rolach. Stróżowały, pilnowały powozów, koni, stad, a także stosowane były do tępienia gryzoni. Z początku nazywane pinczerami stajennymi, następnie po prostu pinczerami, miały wszystkie podobną budowę ciała, jednak różniły się wzrostem i rodzajem sierści. Bywały one krótkowłose, długowłose, z szatą równie gęstą, kosmatą, lub też miękką.
Historia sznaucerów jako takich zaczęła się w XIX wieku w Niemczech. Przypadkowa kojarzenia na początku zostały bardziej usystematyzowane w 1836 roku, kiedy to dr Ludwik Reichenbach podzielił pinczery na szorstko i krótkowłose. Szorstkowłose psy zaczęto od 1842 roku nazywać sznaucerami. Nazwa wywodzi się od niemieckiego słowa „die Schnauze”, co oznacza pysk/kufę, lub też brodę. Określenie to pierwszy raz użył szwajcarski pastor Jeremias Gotthelf, który był również autorem powieści, opowiadań i esejów. Ukazywał w niej obraz XIX-wiecznej wsi.
W 1895 roku powstało w Kolonii zrzeszenie hodowców pod nazwą Pinscher Schnauzer Verband, które założył Josef Bert. Zrzeszenie zmieniło nazwę na Pinscher Schnauzer Klub w 1921 roku. Klub wszedł w posiadanie trzech odmian sznaucerów i stworzył księgi rodowodowe, określające kierunek hodowli wszystkich tych odmian.
Wiadomo, że psy w typie sznaucera olbrzyma występowały w Niemczech już w XV wieku. Sznaucery olbrzymy można zauważyć na rycinach wspaniałego Albrechta Dürera.
Zanim sznaucer olbrzym zyskał zainteresowanie hodowców w drugiej połowie XIX w., występowały one w Wirtembergii i okolicach Monachium, gdzie nazywane były sznaucerami piwnymi, gdyż strzegły wozów browarniczych.
Rasa otrzymała domieszkę krwi czarnego doga niemieckiego, a także czarnego dużego pudla, co uszlachetniło ją. Oficjalna prezentacja nastąpiła w 1909 roku na wystawie w Monachium jako rosyjski sznaucer niedźwiedzi, lub sznaucer monachijski. W 1925 roku uznano sznaucera olbrzyma i zakazano krzyżowania go ze sznaucerem średnim.
Obecnie, hodowla sznaucera olbrzyma ma się w Polsce bardzo dobrze i jest zdecydowanie w światowej czołówce. Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w kraju jeszcze przed II wojną światową. W latach 50. XX wieku powstała amatorska hodowla Zofii Wielowieyjskiej (Z Czarnego Szlaku).
Ciekawostki o sznaucerze olbrzymie
- W Ameryce, gdzie regulacje FCI nie obowiązują i hodowcy mogą „kombinować” występują sznaucer olbrzym biały, którego struktura sierści przypomina labradoodla.
- Sznaucer olbrzym jest, jak na tak dużego psa, bardzo długowieczny.
Ile kosztuje sznaucer olbrzym?
Sznaucer olbrzym jest najdroższy ze wszystkich odmian. Kwota zależy od renomy hodowli, pochodzenia, odmiany, wieku oraz płci. Cena, którą przyjdzie nam zapłacić za psa rasy sznaucer olbrzym z hodowli zarejestrowanej przez FCI to: 4000 – 5000 zł. Najwspanialsze osobniki mogą kosztować nawet 6500 zł.
Miesięczny koszt utrzymania tego dużej wielkości, energicznego psa jest całkiem wysoki i wynosi około: 200 – 300 zł miesięcznie.
Wady i zalety
Wady
- uciążliwa i czasochłonna pielęgnacja
- bywa uparty
- dość drogi w utrzymaniu
Zalety
- przywiązany do rodziny i właściciela
- mało, albo w ogóle nie linieje
- dobry pies służbowy i stróż
- dobry kompan dzieci
- podatny na szkolenie, ale nie jest to łatwe zadanie
- dogaduje się z innymi zwierzętami
